Hayatın akışı içinde birçok insan, her yıl olduğu gibi 2025 yılında da bu dünyadan göçtü. Gözümüzün önünde dostlarımız, sevdiklerimiz birer birer ayrılıyor ama bizler, sanki hiçbir şey olmamış gibi yaşamaya devam ediyoruz. Elbette hayatın sürmesi doğaldır; ancak anormal olan, bu gidişlerin bizlere verdiği mesajı okuyamamamız, ders alamamamızdır.
Cami avlusunda, musalla taşına konan bedenlerde yaş ayrımı yoktur. Küçük bir çocuk da olabilir, hayatını uzun yıllara sığdırmış bir ihtiyar da… Erkek, kadın, zengin, fakir fark etmiyor; ölüm, herkesi eşitliyor. Ama ne yazık ki cenaze törenlerinde gördüğümüz bazı manzaralar, bu gerçeği hâlâ idrak edemediğimizi gösteriyor. Taziye için gelenler, musalla taşında yatanın kim olduğunu unutmuşçasına, uzun zamandır görüşmeyen eski dostlar gibi hal hatır sormaya, dünya siyasetine dalmaya devam ediyor. Acılı ailelerin yaşadığı derin hüznü fark etmeyen, yüksek sesle kahkahalar atan, sohbetin en koyusuna dalan insanlar görmek, gerçekten iç acıtıcı…
Ölüm, makam, mevki, şan, şöhret, mal, mülk tanımıyor. Yaş sınırı da koymuyor. O hâlde bu hırs, bu yarış niye? Dünya, insanoğlunun asla tamamlayamayacağı bir iş yeri gibi… Hiçbir mezar taşında "Tüm işlerimi bitirdim, öyle geldim" yazmaz. Çünkü bu dünya, baki değil. O yüzden burada biriktirdiğimiz şeyler değil, ebedi dünyaya yaptığımız yatırımlar önemli.
Ölüm, yaşa göre değil, ecele göre geliyor. Bunu bilerek yaşamalıyız. Bugün yan yana oturduğumuz dostlarımız, yarın aramızdan ayrılabilir. Küçük meseleler yüzünden kırgınlıklar, küskünlükler yaşamanın bir anlamı var mı? Sevdiklerimizle konuşmaya, barışmaya fırsatımız varken "keşke" dememek için şimdi adım atmalıyız. Çünkü ölüm geldiğinde, geriye sadece pişmanlıklar ve "keşke"ler kalır.
Rabbim, bizleri kalp kırmaktan, gönül yıkmaktan korusun. Kimseye kötülük etmeden, vicdanımız rahat bir şekilde yaşayıp vakti geldiğinde huzur içinde bu dünyadan ayrılmayı nasip etsin. Aramızdan ayrılan tüm dostlarımıza, sevdiklerimize Allah’tan rahmet diliyorum…