Rize’nin Pazar ilçesinde, takvim yapraklarından bir yılı daha sessizce koparıyoruz. Aslında kopan sadece bir yıl değil… Tam 69 yılın nasıl geçtiğini düşünürken insan ister istemez durup hayatı sorguluyor. Zaman öyle hızlı akıyor ki, ne dur diyor ne de geriye dönüp bakıyor. Duran biziz; hatırlayan, düşünen, iç çeken…

Geriye baktığımda; sevinçler kadar üzüntüler, başarılar kadar sıkıntılar da görüyorum. Çocukluk var; tertemiz ve hesapsız. Gençlik var; heyecanlı, aceleci, bazen de düşüncesiz. Olgunluk var; sorumluluklarla dolu. Şimdi ise adına tam koyamadığım bir dönemdeyim. Yaşlılık mı, tecrübe mi, yoksa insanın kendisiyle daha çok baş başa kaldığı bir zaman dilimi mi, karar vermek zor.

Ama şunu biliyorum: Her dönemin kendine özgü bir güzelliği var. Gençlik de güzel, yaşlılık da… Yeter ki insan yaşadığı dönemin kıymetini bilsin. Zamanla kavga edilmez; onunla barışılır.

Biz hâlâ yaşıyoruz ama bu yolculukta nice dostumuzu, arkadaşımızı geride bıraktık. Hayat, sırası geleni alıp götürüyor. Kimsenin önüne geçemediği, kaçınılmaz bir gerçek bu. O yüzden kalanlar için sorumluluk daha da artıyor.

Bu yüzden diyorum ki; kimseyi kırmayalım. Kırıcı sözlerin, sert davranışların kimseye kazandırdığı bir şey yok. Hatta mümkünse, kötü davranana bile iyilikle karşılık verelim. Çünkü yıllar sonra geriye dönüp baktığınızda, “Keşke bunu söylemeseydim, ne gereği vardı” cümlesi insanın içini en çok acıtan cümle oluyor.

Madem hâlâ hayattayız, demek ki yapacak iyiliklerimiz, sarılacak gönüllerimiz, telafi edecek sözlerimiz için zamanımız var.

İnsan geçmişine baktığında sadece ibadetlerini az yaptığı için pişmanlık duymaz. Hayatın her alanında pişmanlıklar olur; kırılan kalplerde, söylenen gereksiz sözlerde, ihmal edilen dostluklarda… Ama ibadetlerde pişmanlık olmaz. Onlar insanın vicdanını ayakta tutan en sağlam dayanaklardır.

Bir yılı daha uğurlarken; geride kalanlara şükrediyor, gelecek için umut besliyoruz.

Güle güle 2025…
Hoş geldin 2026.

Rabbim; sağlıkla, huzurla ve hayırla dolu nice yılları görmeyi nasip etsin.