“Fırtına Vadisi yaylalarını anlatan dizeler henüz yazılamadı…”

Benim çocukluğum, belki de hiç yazılmamış o dizelerde saklı. Sislerin sardığı, yolları yürüyerek ya da at sırtında aşılan yaylalarda geçti çocukluk yıllarım. 

Arabaların ulaşamadığı, yolların bozuk, havanın bazen kavurucu güneşli, bazen dondurucu soğuk olduğu zamanlardı. 

Ayaklarımız ağrır, ellerimiz soğuktan çatlar ama tüm bu zorluğun içinde tarif edilemez bir huzur saklıydı.

Yaylada hayat bambaşkaydı. 

Eski evimizin ortasında tandır yanardı.

 Babaannem tandırın kenarına hamur yapıştırır, çıtır çıtır ekmek pişirirdi.

 Saçta tereyağıyla yapılan mısır ekmeği – yani peleki – öyle güzel kokardı ki, o kokuyu hâlâ burnumda hissederim. 

Her şey doğaldı; süt, yoğurt, kaymak, mıhlama... 

Tereyağını ekmeğin üzerine sürer, ateşte ısıtırdık; eriyince ekmek yumuşar, bambaşka bir lezzet olurdu.

Kıyafetlerimiz şimdiki gibi bol değildi. 

Bazen kara lastik, bazen yamalı pantolonlarla dolaşırdık. 

Ama her şeyimiz doğaldı.

 Bu yüzden kolay kolay hasta olmazdık.

 Doktor yüzü görmeden büyüdük biz. 

Çünkü bizim doktorumuz yaylaydı, ilacımız temiz hava ve sade yaşamın kendisiydi.

Dedem, dağları aşıp öteki yaylalara gider, döndüğünde bizlere renkli şekerler getirirdi. 

Herkes hayvan besler, ot biçer, tırpanla kurutur, kış için hazırlık yapardı. Büyük bir emek ve dayanışma vardı yaylada. 

Maranlar, ambarlar, Karataş duvarlı, toprak damlı evler; çam kokusu ve doğanın sadeliğiyle çevrelenmiş bir sessizlik hâkimdi.

Ama artık yaylalara çıkan çocuk kalmadı. 

O evler şimdi boş, o sesler suskun. 

Deniz, kum ve güneşle süslenen modern tatil anlayışı, çocukları bulutların üzerine çıkaran o yaylaları unutturdu. 

Şimdi birkaç yaşlı dışında kimse yok oralarda. H

ayvancılık da neredeyse yok denecek kadar az. Eskiden şifa bulduğumuz yaylalar, bugün sessiz tanıklar gibi bekliyor.

Ama ben unutmuyorum. Çünkü o yaylalar sadece bir bölgenin değil, hepimizin hikâyesi...