Yazan: Abdullah Uzun
Yıllardır dört mevsim fırsat buldukça Kaçkar Dağları’nda doğayla iç içe olmanın tadını çıkaran bir doğa tutkunu olarak, dağcılık kulüpleriyle düzenlenen günübirlik gezilere katılıyorum. Gözlemlerim sonucu bölgede karşılaştığım eksiklikleri hem bir yerel halk mensubu hem de bilinçli bir vatandaş olarak sık sık dile getiriyor, ilgililere ulaşması için basın yoluyla sesimi duyurmaya çalışıyorum.
Bunca zamandır çözüm bekleyen, ancak bir türlü ilerleme kaydedilemeyen bir konu var ki, artık görmezden gelinmesi kabul edilemez: Doğal güzelliklerimizle dolup taşan Kaçkarlar’da, ibadet etmek isteyen vatandaşlarımız adeta yok sayılıyor.
Milli Parklar ve diğer ilgili kurumlar köy ve yaylalarda imkanlar çerçevesinde bazı yatırımlar yapıyorlar. Tesisler kuruluyor, tarihi şelale, köprü, mağara ve yaylalarda ihalelerle altyapı çalışmaları yürütülüyor. Hatta yaz sezonunda geçici iş sahaları açılarak istihdam sağlanıyor. Bu hizmetlerin karşılığında giriş ücreti alınıyor ki buna elbette kimsenin itirazı yok.
Ancak asıl sorun şu: Bu bölgelerde ibadethaneler neden yok sayılıyor? İnsanların namaz kılmak için sığındığı köhne, hijyenik olmayan köşeler adeta gözden çıkarılmış alanlar. Abdest almak, tuvalet ihtiyacını gidermek neredeyse imkânsız. İşletmecilere sorduğumuzda verilen tek yanıt "Devlet yaptı." Peki soruyoruz: Devlet bu kadar masraf yaparken neden insanların dini vecibelerini rahatça yerine getirebileceği bir alan oluşturmaz? Bu küçük ama anlamlı hizmeti neden görmezden gelir?
Bu çağrıyı yıllardır yapıyoruz, ama hâlâ bir ses yok. Bir kez daha turizm sezonu başlarken yetkililere sesleniyorum: Bu işi üstlenecek bir kurum ya da hayırsever yok mu? Bu doğa harikası bölgeleri sadece ticari kazanç için değil, insani ihtiyaçlar doğrultusunda da değerlendirmenin vakti gelmedi mi?
