“O, günahları bağışlayan, tövbeleri (kendine yönelenin yönelişini) kabul eden, cezalandırması çetin, keremi de sınırsız olandır.
O’ndan başka ilah yoktur ve tüm yolların sonu O’na çıkar.”
(Mümin: 40/3)
“Eğer ümmetim Ramazan ayının kıymetini, şerefini ve önemini hakkıyla bilmiş olsaydı,
bütün bir yılın Ramazan olmasını temenni ederdi.”
(et-Tergib ve’t-Terhib, 2/102)
Soru:
Hocam, Peygamber Efendimizin (sav) ifadesiyle “Cehennemden azat” günlerindeyiz. Müslümanlar rahmet deryasının içindeyken sahip olduğumuz nimetlerin büyüklüğünü idrak edemiyoruz. Nimetlerin büyüklüğü neyle bilinir hocam?
Cevap:
Ramazan-ı şerifin son günlerine yaklaşıyoruz. Havalar ısınmaya, şeytanlar kıvranmaya, nefis ise şımarmaya başladı.
Bizler Hz. Peygamberin (sav) “Benim şeytanım bana teslim oldu/boyun eğdi”(Tirmizi, Rada, 17) buyurduğu durumda değiliz.
Nefsin mertebelerinde de daha “nefsi emare” veya en fazla “Nefs-i levvame” boyutundayız. Hataya düşer pişman olur tövbe eder, sonra yine hataya düşeriz.
Sürekli kendimizi kınar dururuz.
“Nimetlerin büyüklüğü, o nimetler elimizden uçup gittiğinde düştüğümüz zararda” ortaya çıkar.
Bir Müslüman “neyi kaybedince en büyük hüsranı yaşayacaksa o şey en büyük nimettir.”
Soru:
Hocam, insanoğlu bu neye üzülmez ki? Çocuk misali bir oyuncağını kaybetse basar feryadı. Asıl kayıp nedir hocam? En çok neyin kıymeti bilinmeli?
Cevap:
Müslüman da olsa “dünyevi şeylerin sevgisi”(Ali İmran: 3/14) insanın yaratılış mayasına karıştırılmıştır. Müslüman elbette kaybettiğine üzülmelidir.
Ve bu üzüntüyü yaşamamak için “sahip olduklarının idrakine varmalı ve onların kıymetini bilmelidir.”
Rabbini kaybetmektir en büyük hüsran.
“Kâfirlere gelince onların bir Mevla’sı yoktur.”(Muhammed: 47/11)
Rabbinin zimmetinden çıkan insan, yörüngesinden çıkan gök cismine benzer. Nereye savrulacağı ve nereye toslayacağı belli olmaz.
“De ki: Asıl hüsrana uğrayanlar kıyamet günü hem kendilerini hem de yakınlarını hüsrana uğratanlardır. Haberiniz olsun
bu, apaçık hüsranın ta kendisidir.”
(Zümer: 39/15)
