“Onlara, en içten şefkat ve alçak gönüllülük duygularıyla kol kanat ger ve “Ey Rabbim, onlar beni çocukluğumda nasıl büyütüp yetiştirdilerse, sen de onlara öylece merhamet et!” diye onlar için dua et!”
(İsra: 17/24)
“Anne ve babasına veya onlardan sadece birine yaşlılık günlerinde yetişip de cennete giremeyen kimse perişan olsun, perişan olsun, perişan olsun!”
(Müslim, Birr, 9)
Soru:
Hocam, Başkanlığımız bu sene “Ramazan ve sorumluluk bilinci” temasını belirledi. Sorumluluklarımız içinde anne babanın yeri ve konumu nedir hocam?
Cevap:
Sad b. Ebi Vakkas… 17 yaşındaydı Hz. Peygamberin davetiyle Müslüman olduğunda. İslam’la kendini bulmuş hayatı cehennem olmaktan kurtulmuş, özgür bırakılan kuş gibi manevi atmosferde süzülüyordu.
Zor gelen kazanım kolay heba edilmezdi. “İslam’la müşerref olmak” bir insanın ömrüne bedel, uğruna canını seve seve feda edebileceği “üstün ve yüce bir değere” sahip olmak demekti.
Ama gel gör ki, Annesi onun “tanıştığı ilahi güzelliklerden nasibini alamamış”, oğlunun vazgeçmesi için kendini parçalayıp duruyordu.
“Ey Sad, ey oğlum! Eğer Muhammed’in dininden eski inancına dönmezsen hem vallahi, hem billahi yemeyeceğim, içmeyeceğim açlıktan öleceğim de insanlar seni annesinin ölümüne sebep olmaktan” suçlayacak…
Kadın annelik kartını iler sürüyordu.
Sad b. Ebi Vakkas ise değil İslâm’dan vazgeçmek Efendimizin (sav) yanından bir an ayrılınca “derin üzüntü” yaşıyordu.
“Anneciğim! Bin tane canın olsa, hepsi teker teker açlıktan çıkacak olsa şunu bil ki ben bu davadan asla vazgeçmeyeceğim!”
İnkârcı bir anne ve imanla şereflenmiş bir evlât!
Meseleyi çözen ise her ikisinin de Yaratıcısı Yüce Kudret.
“(Ey Sad!) Eğer annen baban seni bilmediğin bir şeyi bana ortak koşarlarsa onlara itaat etme!”
Bu senin hakkın ve Allah’a karşı vazifen ancak…
“Fakat bu durumda bile, ana babanı terk etme; onlara bu dünyada yaşadıkları sürece iyilikle davran!”
(Lokman: 31/15)
