Çocuklukta Başlayan Bir Yolculuk Hayat, bazılarına daha çocukken ağır yükler yükler. Tıpkı Birol Paşalı’ya yüklediği gibi... Henüz 7 yaşındayken okul çantası yerine hayvan yularını tuttu. Annesine, babasına destek olabilmek için hayvancılıkla tanıştı. Çamlıhemşin’in Sıra köylerinden Verçenik Yaylası’na uzanan zorlu ama onurlu bir yaşam başladı onun için.
Dağlar Kadar Vefalı Bir Dostluk Bu serüvenin en sessiz tanığı, 61 yaşındaki Cengiz. Yaşları farklı olsa da, kaderleri aynı dağın yamacında birleşti. Birol ve Cengiz, üç sadık köpeğiyle birlikte, karla örtülü dağlar, sisle kaplı vadiler ve yıldızlarla aydınlanan yalnız gecelerde birbirlerine yoldaş oldular. Gündüz güneşle, gece yalnızlıkla savaştılar.
Askerlik Arası ve Geriye Dönüş Birol’un kısa bir ayrılığı oldu: Kıbrıs’ta tamamladığı vatani görevi. Babası tezkere zamanını yayla sezonuna göre ayarladı. Çünkü dağlar, bekler. Mayıs sonunda döndüğünde, bıraktığı yerde buldu Cengiz’i. Çay demliğini, heybeyi ve dağların sert ama sadık havasını yeniden solumaya başladı.
Her Gün Bir Yolculuk Sabah gün doğmadan başlayan yürüyüş, akşamın karanlığına kadar sürer. O dağ senin, bu bayır benim... Yanlarında taşıdıkları azık ve çaydanlık, hayatın sadeliğini simgeler. Hayvanlar, sadece geçim kaynağı değil; dost, sırdaş ve bazen sessizliklerini dinleyen tek varlıktır.
Kameralar Onları Gösterdi Ama Anlatamadı Birçok belgesel ekibi onları çekti. Evet, televizyonda görünmek gurur verici. Ama onlar, “Gelsinler bir hafta kalsınlar burada, ne yediğimizi, nasıl yaşadığımızı görsünler,” diyerek asıl gerçeğin kameraların gösterdiğinden daha derin olduğunu söylüyorlar. Bu bir yaşam biçimi, başka bir dünya...
Sessiz Bir Veda mı, Sonsuz Bir Sadakat mi? Dünya siyaseti, şehir hayatı, alışveriş merkezleri… Onlar için hiçbir anlamı yok. Bu iki yalnız çoban, menfaatten uzak bir dostlukla, doğanın koynunda, sessizce yaşayıp gidiyorlar. “Bu hayat bize verilmiş. Seyretmeye vaktimiz yok ama içindeyiz,” diyorlar. Ve belki de en çok bu söz, insanın yüreğine dokunuyor.
Son Söz: Kaçkarlar’ın rüzgârına, sisine, ayazına alışmış bu iki dağ çocuğunun hikâyesi, sadece bir yaşam tarzı değil; aynı zamanda unuttuğumuz sadeliğin, vefanın ve emeğin sessiz bir çığlığı...
