Son Nefesinde Bile Tarih Yazdı: İstiklal Harbi Gazisi İsmail Demircioğlu’nun Torununa Vasiyeti..
Bazı insanlar vardır ki, ömürleri boyunca sadece yaşadıklarıyla değil, anlattıklarıyla da tarihe iz bırakırlar. Onların hatıraları, sadece birer anı değil; bir milletin hafızası, bir neslin mirasıdır. İşte İstiklal Harbi Gazisi İsmail Demircioğlu da böyle biriydi.
Bir asrı devirmiş bu kahraman, Birinci Dünya Savaşı’nda kardeşi Ali Faik’i Sarıkamış’ta şehit verdiğinde daha 14 yaşındaydı. Ama onun için mücadele yeni başlıyordu. Rus işgali altındaki topraklarda hayatta kalma savaşı verdi. Sonrasında İstiklal Harbi’nde yeniden cepheye koştu. Ömrü boyunca vatanı için savaşan, yokluklara direnen ve bağımsızlık mücadelesinin en canlı tanıklarından biri olan bu kahraman, son nefesine kadar tarih yazmaya devam etti.
Ölümünden iki ay önce torunu Halim Demircioğlu’na anlattıkları, sadece bir dedenin torununa bıraktığı anılar değil; bir milletin hafızasına kazınması gereken yaşanmışlıklardı. Gözleri uzaklara dalarak anlatıyordu… Sarıkamış’ta donarak can veren Mehmetçikleri, köylerine kadar gelen işgalcileri, bir avuç vatanseverin düşmana karşı nasıl direnip zafere ulaştığını...
O anlatırken, torunu Halim Demircioğlu, sanki bir tarih kitabının içindeydi. Dedesi, vatan sevgisini kelimelerle nakşediyordu yüreğine. "Biz ölümü göze aldık ama esareti asla kabul etmedik" diyordu. Bu cümle, yalnızca bir anı değil, bir neslin taşıması gereken bir mirastı.
İsmail Demircioğlu’nun anlattıkları, aslında bir vasiyetti. Genç nesillere bırakılan bir ders, bir öğüttü. "Vatan için mücadele etmek, yalnızca savaş meydanında olmaz" diyordu. "Eğer geçmişini unutursan, geleceğini kaybedersin."
Bu sözler, Halim Demircioğlu’nun hafızasında sonsuza dek kazılı kalacaktı. Dedesinin titreyen sesiyle anlattığı her kelime, onun yüreğinde bir kıvılcım yakmıştı. Bir milletin kurtuluş mücadelesinin, sadece tarih kitaplarında değil, yaşayanların hafızasında da yaşaması gerektiğini anlamıştı.
31 Mart 1994’te, yüreği vatan sevgisiyle dolu bu kahraman, son nefesini verdi. Ama onun anlattıkları, sadece ailesinin değil, bu toprakların hafızasında yaşamaya devam edecek.
Mezar taşında yazan şu söz, onun ömrünün en büyük özeti gibiydi:
“Bir asır yaşadı.”
Evet, o bir asır yaşadı ama aslında, bir asırlık bir tarihin tanığı, taşıyıcısı ve anlatıcısı oldu.
Ve şimdi… Bizlere düşen en büyük görev, onun ve onun gibi kahramanların hatıralarını yaşatmak. Çünkü bir millet, kahramanlarını unuttuğunda, geleceğini de kaybeder.
İsmail Demircioğlu’nun aziz hatırasına saygıyla…
