Ey bütün çiçeklerin, bütün bitkilerin, göklerin, yerin ve bütün âlemlerin Rabbi,
Ben Senin yarattığın tohumlardan cansız bir tohumdum bir zamanlar.
Sen bana can verdin.
Dualarımı kabul ettin, beni bir çiçek yaptın.
Bana kendi dilediğin gibi bir şekil verdin.
Renklerle, desenlerle süsledin yüzümü.
Bana bir koku sürdün, koklayanı mest eden…
Güzellerden bir güzel yaptın, görenlere gösterdin.
Senin verdiğin cazibeyle kuşları, böcekleri çağırdım kucağıma.
Dayanamadılar, koştular.
Onlara, Senin rahmet çeşmelerinden şerbetler sundum Senin izninle.
Birbirimize güldük, birbirimize sarıldık. El ele, kucak kucağa Sana şükrettik, Seni zikrettik günler boyunca.
Nice kuşlar, nice böceklerle tanıştım hayatım boyunca.
Hepsiyle mutlu beraberliklerim oldu.
Nihayet birgün…
Beni bir mü’min kulun gördü.
Yanımdan geçiyordu. Beni fark etti. Durdu, geri döndü, eğildi.
Yüzüme baktı uzun uzun. Önce gözleriyle, sonra elleriyle okşadı. Kokladı, kokladı.
Bir öpücük kondurdu yanaklarıma ayrılmadan.
“Ne güzel yaratılmış!” dedi sessizce.
İşte o an, niçin var olduğumu anladım.
Melekler sardı etrafımızı ansızın.
İmrenerek seyrettiler olup biteni:
Görmediği Rabbine görmüş gibi inananbir insanın yücelişini gördüler.
Ve herşeyi en ince ayrıntısıyla kaydettiler.
Çekilen resimlerde ben de vardım.
***
Ey dualara cevap veren Rabbim,
Ben cansız bir tohumdum.
Dualarımı kabul ettin, güzel bir çiçek oldum.
Senin kudretinle canlandım, Senin san’atınla süslendim, Senin lûtfunla güldüm.
Şimdi bir duam daha kaldı mahşere sakladığım:
Beni gören gözleri ateşte yakma yâ Rabbi!
ÜMİT ŞİMŞEK
Kaynak: www.yazarumitsimsek.com
