Allah bizi ne çok sevmiş….

İnsan” olmak ucuz mu? Ne çok külfet, ne çok masraf edilmiş insan için; insanın, insanca yaşaması için.
Ruhlardan hemen sonra, kâinat yaratılmış dünyanın var olabilmesi, varlığını sürdürebilmesi için. Çünkü elma, rengini Ay’dan alıyor; Ay, içinde bulunduğu Güneş sistemiyle ayakta duruyor. Güneş sistemi ise, kâinattaki birçok galaksiden biri olan Samanyolu ailesinin bir ferdi.
Yerdeki çakıl tanesinden, gökyüzünü süsleyen yıldızlara kadar her varlığın bir görevi var. İnsanın rahatı için, çakıl, hanelerin inşasında yapı taşı olurken; yıldızlar da, semâvâtın  parıldayan ziyneti. Karıncalar, Rablerine tesbihfeşan gezerken; zerrelerden ziyade rûhâniyât, Mevlâ’sına hamd ederek, zikre devam ederler.
Mevcudatta fizikî olarak var olanları, dünya için; dünya memleketinde fiilî olarak var olanları ise, insan için halkeylemiş Yaratan.
“Sizi yeryüzüne halifeler kıldık”1 ifadesinde görüldüğü gibi; mahlûkatın, yani yaratılmış olan her şeyin en şereflisi olma unvanına sahip insanı ne çok sevmiş Rabbimiz. Hayatının idamesi için ne çok masraf edilmiş. Sadece bir hayat mı? Hayır.
Göz için, güzellikler; burun için, rayihalar; kulak için, musika-i İlâhî; mide için, çeşit çeşit taamlar; dil için, tatlar, lezzetler; istirahat için, gece ve uyku; sa’y için gündüz; kalbe mukabil bir kalp için, refika-i hayat; bütün bunları idrak etmek, fehmetmek için, akıl nimeti…
Bunun yüzlerce numunesini Risale-i Nur’da gördüğümüz, okuduğumuz üzere, neler bahşetmiş Rabbimiz neler, neler… Velhasıl:
“Allah’ın nimetini sayacak olsanız sayamazsınız.”2
Levh-i Ezelî’de takdir edilen bir programın icrası, böylesi bir icraatın îfâsı için komple bir sistemi plânlamış Mevlâ’mız. İnsanın “insan” olması, insanca yaşaması için var edilişinden beri yüz yirmi dört bin enbiyâ; yine insanın ulvî hazlarının, İlâhî nazlarının inkişafı; ruhî yaralarının tedavisi için yüz yirmi dört milyon evliyâ; dahası, her asrın başında Kur’ân’ın hükmünü yeniden hatırlatan, bu surette tekrar hayata kazandıran müceddidler ve nihayet, âhirzaman Nebisine (asm) vâris olan ahirzaman mehdisi…
Bütün bunlar zayıf, âciz, çaresiz; ömrü kısa, iktidarı kısa insan denen varlık için değil mi? İnsanın fiilen ve fikren yaşadığı, ama idrakinin istiâb edemediği her şeyi insan için yaratmış, Allah (cc).
“(O öyle lütufkâr) Allah’tır ki, gökleri ve yeri yarattı, gökten suyu indirip onunla rızık olarak size türlü meyveler çıkardı; izni ile denizde yüzdürüp gitmeleri için gemileri emrinize verdi; nehirleri de sizin için akıttı”3 deniliyor Kitapta.
İyi de, bu kadar masraf neden? Ne için?
Şöyle bir durup düşünmek gerekmez mi? Yani, “Necisin? Nereden geliyorsun? Nereye gidiyorsun?”4 sorularının cevabını aramak insan olduğunu fark eden her insanın en birinci müşkülü; halli gereken en öncelikli problemi, hatta ödevi değil mi? Çünkü:
“İnsan, ipi boğazına sarılıp, istediği yerde otlamak için başıboş bırakılmamıştır.”5
Madem, ağzının tadını istediği gibi, gönlünün rahatını da istiyor insan; o hâlde, bir—dünya ahiret—hayat prospektüsü olan Kur’ân’a kulak vermeli, dinlemeli; acaba Hâlık-ı Zülcelâl orada bizden ne istiyor, ne yapmamızı emrediyor? Bakınız, Rabbimiz;
“Ey insanlar! Allah’a muhtaç olan sizsiniz”6 âyetiyle bulunduğumuz pozisyonu, yani Allah’ın rahmetinden, inayetinden, himayesinden başka tutunacak hiçbir dalımızın olmadığını; “Ben cinleri ve insanları, ancak bana kulluk etsinler diye yarattım”7 ifadesiyle de, aslî vazifemizin ne olduğunu açıkça hatırlatıyor bize.  
Eh; sevilen de, sevildiğini bilmeli…

Dipnotlar:
1- Yunus Sûresi, 14.
2- İbrahim Sûresi, 34.
3- İbrahim Sûresi, 32.
4- Said Nursî, Sözler, 215.
5- Age, 75.
6- Fâtır Sûresi, 15.
7- Zâriyât Sûresi, 56.