Hz. Peygamber'in (s.a.v) aile reisi olarak en ziyade ehemmiyet verdiği bir husus, aile fertleriyle olan sohbetidir. Bunun ihmal edilmemesi için hususi gayret gösterdiği, tedbir aldığı bile söylenebilir.
Rivayetler, Hz. Peygamber’in (a.s) ailevi sohbeti iki istikamette telakki ettiğini göstermektedir:
1. Aile fertlerinin her biri ile şahsen teması ve baş başa hususi sohbeti,
2. Aile fertlerinin tamamının birbiriyle temas ve sohbeti.
Rasullullah'ın (asm) babalık yönü, aile reisliği kadar önemlidir. Rasullullah (asm) erkek, kız birçok çocuğun babasıdır. Rasullullah (asm) çocuklarıyla doğmadan önce fiilen ilgilenmeye başlamıştır.
Yeni doğan yakınlarına tahnik (ağzında yumuşattığı hurma ile damağını oymak) ve duada bulunur, kulaklarına ezan ve kamet okur, isim koyardı.
Yeni doğan çocuklarının gıdalarıyla da yakından ilgilenmiştir. İbrahim’in annesi Mariye’nin sütü az olduğu için sağmal koyun alarak takviye etmiştir.
Yeni doğan çocuğun beyaz kundağa sarılmasına gösterdiği itina, temizliğe verilen ehemmiyetin ilk ifadesi olarak değerlendirilebilir.
Hz. Peygamber'in (asm) çocuklara karşı tavrında en dikkat çeken yönlerinden biri, onlara karşı izhar ettiği sevgidir. Çocukları “cennet kokusu”, “gözümün nuru” diye tarif eder. “Her öpücük için cennette beşyüz yıllık mesafesi olan bir derece verilir” diyerek çocukların sevilmesini tavsiye eder.
Ev içinde, her erkeğin evde yaptığı işleri yapardı. Bunlardan bir kalemi de çocuklara hizmet etmektir.
